1. Godzilla Minus One, reż. Takashi Yamazaki

Nikt nie woła, ale to Godzilla. Antywojenny manifest, dramat historyczny o wstawaniu z kolan, historia trudnej miłości, rodzinna psychodrama, monster movie, Szczęki na sterydach, relacja z glanowania artystycznie skompromitowanego Hollywood… Łatwiej powiedzieć, czym nie jest film Takashiego Yamazakiego. Jest absolutnie wszystkim. Wielkie kino o największych – dosłownie i w przenośni – potworach. 

Wciąż dostępny w kinach

2. Chleb i sól, reż. Damian Kocur

Punkt wyjścia rodem z najbardziej polskiego z polskich filmów: bohater wraca na dosłowną „starą biedę” i coś tam robi, gdzieś chodzi, z kimś gada. Natomiast rozwinięcie – klasa światowa. Ni to fabuła, ni dokument, Chleb i sól to przede wszystkim wybitnie zagrana i wyreżyserowana rzecz o przyjaźni, naprzemiennym odklejaniu i przyklejaniu się do dawnego życia, wreszcie – o sztuce i jej związkach z życiem. Do tego, w jednej ze scen, Filmweb jako cockblock. Damian to Kocur. Przepraszam.

3. Oppenheimer, reż. Christopher Nolan

Wyróżnienie indywidualne, choć warto docenić Barbie Grety Gerwig za wkład w promocję Oppenheimera i środkowy palec, który wspólnie z Nolanem pokazali Disneyowi. Nie jest to mój ulubiony film tego reżysera, ale w kategorii dzieł o rozmowach przy tablicach korkowych, jest to najlepsza rzecz od czasu The Social Network. Klasa!

4. Mów do mnie, reż. Danny Philippou, Michael Philippou

Bracia Phillipou z kanału RackaRacka to te ziomki z podwórka, co rzucały z balkonu kondomami z wodą, a jak spoglądałeś do góry, to już mieli okulary i czytali zeszyt do matematyki. Puentą blisko dekady napakowanych kinetyczną energią wygłupów jest intelektualnie dojrzałe i estetycznie inspirujące kino, na którym można się świetnie bawić. Nakręcili je za garść orzechów, a zamiast kamery użyli puszki po psiej karmie. Teraz zrobią większą karierę niż my wszyscy. 

5. Gran Turismo, reż. Neill Blomkamp

Na papierze – najgorszy horror roku. Nakręcona korporacyjnym kalkulatorem reklama gry wideo, w której pierwsze skrzypce gra szef marketingu. Na ekranie – najlepszy film Neilla Blomkampa od czasu Dystryktu 9; uderzająca w odpowiednie emocjonalne struny opowieść o, przepraszam za wyrażenie, pościgu za marzeniami. Niczyja wina, że drugi bohater filmu, Jann Mardenborough, naprawdę tak dobrze grał w Gran Turismo, że za pieniądze Sony i Nissana wywalczył sobie karierę na prawdziwym torze. Gratulacje! 

Wydarzenie, dzięki któremu zapamiętam 2023 rok

Jak głosi stare bokserskie porzekadło, przegrana jest konsekwencją prostych błędów. A żeby rozmontować największą popkulturową markę w historii kina, cały twój dzień, tydzień, miesiąc i rok, muszą składać się wyłącznie z nich. Pod względem artystycznym i finansowym, Marvel Cinematic Universe leży i kwiczy, a Disney masakruje swoje kolejne marki – Gwiezdne wojny nie żyją, animki umrą symbolicznie wraz z premierą Śnieżki, Obcy już zjeżdża z taśmociągu… Przyczyny są oczywiste: pompowanie budżetów, nadmierna eksploatacja pionów technicznych, przedkładanie wytycznych woke culture nad jakość tekstów, uniformizacja języka… Można tak cały dzień, ale lepiej po prostu obejrzeć. Godzillę.