Nie jestem pewny, jak sprzedaje się powieść „Kandydat” Jakuba Żulczyka o sami wiecie którym prezydencie. Nie wiem, jaką popularnością będzie cieszyć się książka Andrzeja Dudy „To ja”, czyli autobiografia ustępującego prezydenta. Wiem za to, że książka „Debil. Studium przypadku” poświęcona Andrzejowi Dudzie, autorstwa Aleksandry Sarny, a wydana przez Instytut Zarządzania Informacją, sprzedaje się znakomicie. „Zleciliśmy przygotowanie dodatkowych 6 tys. egzemplarzy – mówi Presserwisowi Jan Piński, prezes wydawnictwa. „Pierwsze trzy tysiące egzemplarzy sprzedały się od ręki. Chociaż Empik wycofał je z obiegu… A mówi się, że Polacy są leniwi i nie czytają”.

A za kilka tygodni będzie można sobie postawić na półce dwie książki: „To ja”, „Debil”.

Z mniej fascynujących, ale jednak ważnych do odnotowania informacji literackich: w tym tygodniu poznaliśmy długą listę nagrody Bookera. Listę, która jest przede wszystkim różnorodna – osoby autorskie reprezentują dziewięć krajów, co sprawia, że Booker zaczyna coraz bardziej przypominać Międzynarodowego Bookera (z pominięciem tłumaczek i tłumaczy).

Tylko dwoje z trzynastu wyróżnionych autorów było dotychczas tłumaczonych na polski:

David Szalay, którego „Turbulencje” wydało wydawnictwo Pauza;

Kiran Desai, pisarka urodzona w Indiach, od lat mieszkająca w Stanach, której książki już w latach 90. ukazywały się w Polsce. Sama autorka w 2006 roku otrzymała Nagrodę Bookera.

Gdybym miał sięgnąć po jedną książkę z tej listy, wybrałbym „Endling” Marii Revy, bo:
 A) ma piękną okładkę
 B) jest książką, która momentami bywa zabawna – a to, wśród całej różnorodności nagrody Bookera, największa rzadkość
C) opowiada o – co dla mnie ważne – wojnie w Ukrainie, którą obserwują podróżujące przez ten kraj bohaterki „Endling”.

Laureatkę bądź laureata poznamy 10 listopada. Ale czy bardzo czekam na ten wynik? Nie! W końcu zeszłoroczna laureatka, „Orbita”, to książka, która właśnie trafiła na listę największych kulturalnych rozczarowań pierwszej połowy 2025 roku, przygotowaną przez słynny magazyn Mint.

To był rok nie tylko rozczarowań, ale i intensywnej pracy, setek wywiadów, tekstów, rozmów, podcastów, spotkań, bla bla bla, a jak głosi hasło, które na Trybunie Honorowej, pod Pałacem Kultury i pod patronatem Mint, wywiesił Gregor Różański:

„Praca zabija”.
 

Więc zbieramy się na dwutygodniowe wczasy i wracamy w połowie sierpnia!

I taki to był tydzień w kulturze.